Yazdığı kitaplarla geniş okur kitlesine ulaşan ve çeşitli ödüller kazanan Halil İbrahim Polat’ın yazdığı Viyonsel, yepyeni bir okuma serüveni sunuyor.
Bir insanın yazgısı yaşamı boyunca farklı dönemeçlerden geçip kırılmalara uğrayabilir. Bazen bir insan değiştirebilir dünyamızı, bazense nereden geldiğini bile bilmediğimiz bir müzik bizi hayata yeniden bağlayabilir…
Bir viyolonselin sesinin peşine düşüp insan ruhunun derinliklerinde gezineceğiniz bu hikâyede kendi iç sesinizi de daha net duymaya başlayacaksınız.
Tanrı, insanları derin bir uykuya yatırmıştı. Bense, Tanrı’nın kısacık uykusuna yatırılmış uzun bir rüyaydım.
Kaç zamandır notaları yalnızlığıma iliştirilmiş bir müziğin koynunda yaşıyordum. Müziği içimin suyuna karmak, onda kaybolmak için ıssızlığa yurt olmuş evimin çürümeye yüz tutmuş parkeleri üzerinde uzanıyordum.
Yaraların iyileştirici gücü
Kederin okunaksız kelimelerini gözden geçirip saatlerce kendimi notaların üstüne bırakıyor ve yankının içimi kanatmaya meyilli dar sokaklarını adımlıyordum.
Beni kendine çeken ve bir zamk gibi ruhumun her tınısına yapışan, tellerin üzerinde gergef gibi dolaşan parmakları düşle gerçek arası bir mesafe içinde duyumsuyordum.
Bu dokunuşlar gümrah saatlerin trajedisini yaslı aynaların gölgesine betimliyor, günden güne içimi kemiren onulmaz yaraların iyileştiricisi oluyorlardı.
Sayfa: 120
Kitaptan
“Bir insan, bir diğeri için bir kader enstrümanı değil miydi? Onun kaderini çizmeye yardımcı bir öğe değil de neydi? Tanrı, insanları bu keder deltasına süreli, onlar hep birbirlerinin yolunu belirleyen noktalar olmamışlar mıydı?”
